Een andere invalshoek

Als je met iemand samen foto’s bekijkt, die je ooit maakte, dan kunnen de afbeeldingen je weer terug voeren in de tijd . Zo was ik laatst weer even terug in India. Ik had toen net de imposante Sri Meenaksi tempel in Madurai bezocht. We hadden de hal gezien van de duizend pilaren en veel goden en godinnen uit het hindoeïsme bewonderd. De tempel uitkomend kwam de drukte van de stad met haar chaotische verkeer weer op ons af. We baanden ons een weg tussen auto’s en mensen en rommel in de straten door tot we op een moment merkten dat er vier kinderen achter ons liepen. Ze drongen zich als maar aan ons op, ze vroegen ons om geld en bleven maar volhouden. Nadat we al een paar keer afwerende gebaren gemaakt hadden, die geen effect hadden, kreeg ik ineens een inval. Ik herinnerde me dat we nog een stuk cake in onze rugzak hadden. Ik vroeg ernaar en een van de medereizigers gaf het mij. Toen ben ik met het stuk cake tussen de kinderen gaan staan en in Nederlands pratend de cake in vieren gaan delen, echt als iemand die op een kinderpartijtje trakteert. Ondanks het taalverschil kwam de intentie meteen over. De sfeer veranderde. De kinderen die steeds maar bezig waren met overleven werden ineens weer kind. Terwijl ze eerst concurrenten waren, ieder vechtend voor zijn eigen hachje, ontstond er nu iets gemeenschappelijks, ze hadden plezier met elkaar en begonnen te spelen. Het was plotseling feestelijk. Ik was zelf verbaasd van de verandering. Het was ineens ook voor mij een onverwacht plezier. Het was nu geen probleem meer de kinderen van ons af te houden. Ze waren zo met elkaar in de weer dat ze ons helemaal vergeten waren. Even werd zichtbaar hoe het eigenlijk zijn moest, namelijk dat kinderen gewoon moeten kunnen spelen. Soms is er maar weinig voor nodig om een heel ander register te openen. Het is heel prettig als jouw inval daarin een katalysator kan zijn. Zonder daar op uit te zijn had mijn initiatief een heel andere invalshoek mogelijk gemaakt.
Els de Clercq